Yaşamak çok güzel. Bu güzel yaşamın birçok yönü var. Sevinci-üzüntüsü, acısı-tatlısı, ümidi- hayal kırıklığı, İyiliği-Kötülüğü, vefasızlığı, dostluğu… birçok yönü. İşte hayatın bir yönünü anlatan bir anonim bir hikâyeyi siz okurlarımla paylaşmak istiyorum bu haftaki yazımda. Bir kurdu avcılar fena halde sıkıştırmıştır. Kurt ormanda oraya buraya kaçmakta, ancak peşindeki avcıları bir türlü ekememektedir. Canını kurtarmak için deli gibi koşarken bir köylüye rastlar. Köylü elinde yabasıyla tarlasına girmektedir. Kurt adamın önüne çöker ve yalvarmaya başlar: “Ey insan ne olur yardım et bana, peşimdeki avcılardan kaçacak nefesim kalmadı, eğer sen yardım etmezsen biraz sonra yakalayıp öldürecekler. ”Köylü bir an düşündükten sonra yanındaki boş çuvalı açar, kurda içine girmesini söyler. Çuvalın ağzını bağlar, sırtına vurur ve yürümeye devam eder. Biraz sonra da avcılara rastlar. Avcılar köylüye bu civarda bir kurt görüp görmediğini sorarlar, köylü “görmedim” der ve avcılar uzaklaşır. Avcıların iyice uzaklaştığından emin olduktan sonra köylü sırtındaki torbayı indirir, ağzını açar, kurdu dışarı salar. “Çok teşekkür ederim.” der kurt, “Bana büyük bir iyilik yaptın.” “Önemli değil.” der köylü ve tarlasına gitmek üzere yürümeye baslar. “Bir dakika..” diye seslenir kurt: “Çok uzun zamandır bu avcılardan kaçıyorum, çok bitkin düştüm, açım, kuvvetimi toplamam için bir şeyler yemem lazım ve burada senden başka yiyecek bir şey yok.” Köylü şaşırır: “Olur mu, ben senin hayatını kurtardım. ”Yapılan iyiliklerden, verilen hizmetlerden daha çabuk unutulan bir şey yoktur.” der kurt. “Ben de kendi çıkarım için senin iyiliğini unutmak ve seni yemek zorundayım.” Bir süre tartıştıktan sonra, ormanda karşılarına çıkacak olan ilk üç kişiye bu konuyu sormaya ve ona göre davranmaya karar verirler. Karşılarına önce yaşlı bir kısrak çıkar. “Ne vefası” der kısrak; “Ben sahibime yıllarca hizmet ettim, arabasını çektim, taylar doğurdum, gezdirdim. Ve yaşlanıp bir işe yaramadığımda beni böylece kapıya kovdu…” Bir sıfır öne geçen kurt sevinirken bir köpeğe rastlarlar. Ben hizmetin değerini bilen bir efendi görmedim.” der köpek, “Yıllardır sadakatle hizmet ederim sahibime; koyunlarını korurum, yabancılara saldırırım, ama o beni her gün tekmeler, sopayla vurur…” Kurt köylüye döner, “İşte gördün!” der. Köylü de son bir çabayla “Ama üç diye konuşmuştuk, birine daha soralım, sonra beni ye.” diye cevap verir. Bu kez karşılarına bir tilki çıkar. Başlarından geçenleri, tartışmalarını anlatırlar. Tilki hep nefret ettiği kurda bir oyun oynayacağı için keyiflenir. “Her şeyi anladım da” der tilki “Bu küçücük torbaya sen nasıl sığdın?” Kurt bir şeyler söyler, tilki inanmamış gibi yapar: “Gözümle görmeden inanmam…” İşin sonuna geldiğini düşünen kurt torbaya girer girmez, tilki köylüye işaret eder ve köylü torbanın ağzını sıkıca bağlar. Köylü eline bir taş alır ve “Beni yemeye kalktın ha nankör yaratık!” diyerek torbanın içindeki kurdu bir süre pataklar. Sonra tilkiye döner: “Sana minnettarım beni bu kurttan kurtardın” der. Tilki de “Benim için bir zevkti” diye cevap verir. O an köylünün gözü tilkinin parlak kürküne takılır, bu kürkü satarsa alacağı parayı düşünür ve hiç beklemeden elindeki taşı kafasına vurup tilkiyi öldürür. Sonra da torbanın içindeki kurdu ayağıyla dürter: “Haklıymışsın kurt, yapılan hizmetten ve iyilikten daha çabuk unutulan bir şey yokmuş…” Evet sevgili dostlar işte bu hayatın iyi olmayan yönü. Var mı böyle bir yön? Var. Hepimiz buna benzer olaylar ile karşılaşmışızdır. Ancak hayata bu yönü veren insanlar, insanların nefisleri. Hâlbuki tüm olaylara tek taraflı değil de iki taraflı olarak bakılsa, kıskançlıklar, vefasızlıklar adaletsizlikler olmasa ne güzel olur değil mi? Tüm çabalarımız, çalışmalarımız hayatı güzelleştirmek üzere, iyi insan olmak için olması ne kadar güzel olurdu. Ne dersiniz bu mümkün mü? Hepinize iyi haftalar…..