Günlerden bir gün, Afrika’da çalışan bir antropolog bir kabilenin çocuklarına bir oyun oynamayı önerir. Oyun basittir. Çocukları belirli bir yerde yan yana sıraya dizer ve açıklar. - Herkes karşıdaki ağaca kadar tüm gücüyle koşacak ve ağaca ilk ulaşan birinciliği kapacak. Ödülü ise yine o ağacın altındaki güzel meyveleri yemek olacak... Çocuklar oyuna hazır olunca, antropolog oyunu başlatır. İşte o an da bütün çocuklar el ele tutuşur ve beraberce koşarlar. Hedef gösterilen ağacın altına beraber varırlar ve hep beraber meyveleri yemeye başlarlar. Antropolog şaşırır ve çocuklara neden böyle yaptıklarını sorar. Aldığı cevap hayli manidardır; Biz “UBUNTU” yaptık: Yarışsaydık, aramızdan sadece bir kişi yarışı kazanacak ve birinci olacaktı. Nasıl olur da diğerleri mutsuzken yarışı kazanan bir kişi ödül meyveyi yiyebilir? Oysa biz "ubuntu" yaparak hepimiz yedik. ” UBUNTU " bizim dilimizde “BEN, BİZ OLDUĞUMUZ ZAMAN ‘BEN’İM” demek... Keşke herkes bu çocuklar gibi düşünebilse. Keşke herkes hayata bakış açısını BEN olarak değil de BİZ olarak dizayn edebilse... Hayatın tadının nasıl değiştiğini, insanların ne kadar mutlu olduğunu görebilme imkânı olabilse... Paylaşmanın verdiği huzuru ve gönül rahatlığının manevi hazzını tadabilse... Bunun çok da zor olmadığını aslında hepimiz biliyoruz da... Tek anlamadığım "NEDEN" uygulamıyoruz olduğudur... Herkes birbirinin sırtından nasıl geçiririm.... Onun var benim neden yok...? Onda olmasın bende olsun... Havadan nasıl para kazanırım ve zengin olurum...derdine düşmüşüz.. ve o kadar çok değerlerimizi kaybetmişiz ki.... ancak kendimiz zor duruma düşünce anlayabiliyoruz.... - Gülme komşuna gelir başına... - İğneyi kendine çuvaldızı ele batır.. Atasözlerimiz ne güzel anlatır bu tür durumları. Öyle ise neden bizde " UBUNTU " yaparak hayatı hem kendimize hem de çevremize yaşanır hale getirmiyoruz ....NEDEN...?